Nietsvermoedend lopen Hannah (7) en Carolien (9) uit Ede van de kerk naar huis. Een afstand van hooguit 300 meter. „Ineens pakte een man Hannah beet en stopte haar in de kofferbak.” Carolien kan het nieuws over de ontvoering van haar vriendin nog altijd niet snappen.

Elke dinsdagavond oefent het interkerkelijk jeugdkoor Crescendo in een van de zalen van de Ontmoetingskerk, de gereformeerde kerk (vrijgemaakt) aan de Batenstein. De meisjes leggen het stukje naar huis vaak lopend af. In de wintermaanden gaat meestal een van de ouders mee.

De straat loopt dwars door een woonwijk. Links een parkeerterrein voor een flat, rechts een aantal huizenblokken. Niets bijzonders. Huisje, tuintje, schuurtje. Een rij geparkeerde auto’s scheidt de weg van het voetpad. De twee meiden lopen rond de klok van half acht naast elkaar. Carolien met een fiets aan de hand.

Carolien (9) uit Ede

 

„Ineens stopte er een auto naast ons”, vertelt het 9-jarige Edese meisje. „Een donkergekleurde Peugeot. Er stapte een man uit, met een petje op zijn hoofd”, weet ze zich te herinneren. „De man pakte Hannah beet en stopte haar zomaar in de kofferbak.” De auto verdwijnt met hoge snelheid.

Een buurman van een naastgelegen huis legt in de slaapkamer zijn zoontje op bed en ziet voor zijn ogen het misdrijf gebeuren. Een ontvoering op klaarlichte dag, in een redelijk rustig dorp als Ede nog wel. De man noteert het kenteken en alarmeert de politie.

De gebeurtenissen voltrekken zich in minder dan een halve minuut. Carolien blijft verbaasd op de stoep achter. Ze realiseert zich nauwelijks wat Hannah en haar overkomt. Ze stapt op haar fiets en spurt, de straat uit, de hoek om, naar haar ouderlijk huis. „Ik vond het gek wat er gebeurde. Daarom ben ik heel snel naar huis gefietst.”

Carolien woont op een steenworp afstand van de getroffen familie. Thuis vertelt zij haar ervaringen. „Ik vond het een vreemd verhaal. Je gelooft het eerst eigenlijk niet”, vertelt haar vader. Carolien: „Papa heeft toch snel de politie gebeld.”

De vader van de ooggetuige licht ook de ouders van Hannah in. De schrik slaat hen om het hart. De politie Ede neemt de melding direct serieus en slaat groot alarm. Op alle uitvalswegen in de regio houden agenten donkergekleurde Peugeootjes aan. De zoekactie blijft echter zonder resultaat. De kofferbakken zijn leeg. Een paar minuten na de eerste melding weet de politie dat het kenteken vals is. „De auto en het kenteken is bekend bij de politie door onbetaalde tankbeurten bij pompstations.”

De politie stelt Carolien een aantal vragen. „Een mevrouw van de politie”, legt ze uit. „Met zo’n uniform aan. Ze wilde alles precies weten. Wat er was gebeurd, hoe die man eruit zag en hoe de auto eruit zag, welke kleur die auto had, hoe laat ik uit de zang kwam en of ik een mobieltje had.” Carolien beschikt nog niet over een gsm. „„Ook helemaal niet nodig”, zei die mevrouw.”

De buren leven intussen intensief mee met het ouderpaar. De politie probeert inmiddels meer te weten te komen over de mogelijke achtergronden van de ontvoering. Ruzie in de familie of een zakelijk conflict zijn echter niet aan de orde. „Het is een keurig gezin. Niets mis mee”, aldus de vader van Carolien.

Een machteloos gevoel maakt zich van de betrokkenen meester. „Tegelijk mag je het ook overgeven. In de Bijbel staat dat geen haar van ons hoofd en geen musje van het dak vallen zal, zonder de wil van de hemelse Vader. Dat geldt ook voor Hannah. Je mag weten dat alles meewerkt ten goede. Dat wil echter niet zeggen dat het precies in ons straatje past, of dat het gaat zoals wij het graag willen. Maar je mag je wel vasthouden aan deze woorden van de Heere Jezus.”

Twee ouderlingen proberen het ouderpaar, kerkelijk behorend tot de gereformeerde gemeente in Ede, zo goed mogelijk terzijde te staan. Ook de consulent, ds. F. Mulder uit Wageningen, leeft met hen mee.

Groot is de opluchting als de volgende ochtend, tegen achten, het nieuws doorkomt, dat Hannah is aangetroffen in Zuid-Holland. De hoopt gloort, terwijl de vragen blijven prangen. „Maar dankbaarheid overheerst.”

Carolien slaapt een deel van de nacht tussen haar ouders in bed. De impact van de gebeurtenissen gaat haar grotendeels voorbij. „Ze is nog lekker naïef voor haar leeftijd”, vertelt haar moeder. „Dat is haar geluk.” Carolien knutselt rustig door aan de keukentafel, terwijl ze over de gebeurtenissen vertelt.

Even later stapt ze in de regen op de fiets om de plaats des onheils te wijzen. „Kijk, daar was het. Bij die groene schutting.” Aan het eind van de straat is het kerkgebouw te zien, aan het andere eind de hoek van de straat waar de familie woont. Verslaggevers en cameraploegen proberen een glimp op te vangen van het gezin.