MAX - 31 aug 2009 08:26 - Gewijzigd: 31 aug 2009 08:26

COLUMN MAX: Dobberman

In de twee weken die we dit jaar aan de Britse zuidkust doorbrengen, is hij medebewoner van onze vakantiebuurt. Een forsgebouwde man, hoekig hoofd, nors gezicht, lange felgebloemde zwembroek, beperkte verstandelijke vermogens. Een jaar of dertig zal hij zijn. Nadat zijn schouders knalrood zijn verbrand, gaat het T-shirt ook in het water niet meer uit.

Hij maakt deel uit van een grote Engelse familie die elke dag op het rustige strand neerstrijkt dat zich vlak voor onze deur uitstrekt. Een oude vader en moeder, volwassen broers en zussen met partners en een handvol kinderen.

Omdat we zó dicht op de zee zitten –als de zeespiegelrijzing echt doorzet, zal ons appartementje als eerste naar Atlantis verhuizen– is de hoge kiezelbank waarop de vloedgolven breken onze voortuin. Bij eb is de tuin tientallen meters diep. We lopen vanuit huis zo met koffiemok en vakantieboek het strand op. De tuintafel is een paal van een verweerde golfbreker.

Doorgewinterde strandliggers zijn we niet. Bovendien: de streek biedt veel moois. Maar altijd bij thuiskomst ligt daar weer die machtige zee: hoog opgerezen of ver teruggetrokken. En vragen wij ons af: is hij er nog, dobbert hij er alweer?

Het is een dagelijks ritueel. De familie installeert zich. Handdoek hier, matje daar, strandspeeltje zus, drijfplank zo. De felle bloemen blijven op de kiezels, tot de vloed doorzet. Op dat moment loopt hij de zee in, vergezeld door een zorgzame zus. In het water gaat het voetje voor voetje. Voorzichtig; nat worden blijkt een halszaak, waar je goed de tijd voor neemt. Na lang aarzelen laat hij zich zakken en vangt het grote dobberen aan.

Onze dobberman is onverzadigbaar. Zus ligt allang weer op haar handdoek, maar hij blijft. De familie pakt in en gaat richting eettafel: hij volhardt. Urenlang drijft hij daar, op zekere dag van één tot zes. Of dat gezond is, zo lang in zout water weken, ik weet het niet. Of hij het heerlijk vindt: dat lijdt geen twijfel. Zijn gezicht staat verheerlijkt, hij is in z’n element. Zijn haar blijft droog, de golven wiegen hem, hij is gelukkig. Totdat, als het tij keert, een familielid hem ophaalt, waar hij zichtbaar niet blij mee is. Hij sjokt naar huis, boos kijkend.

Een prachtig gedicht van M. Vasalis, uit ”Parken en woestijnen”, speelt me die weken telkens door het hoofd. Lang geleden leerde ik deze 28 regels vanbuiten –een studieopdracht– om ze daarna te reciteren. ”De idioot in het bad”, die aanduiding had toen Vasalis het poëem schiep zeker niet de foute klank die er inmiddels aankleeft.

De vijfde strofe. „Hij is in dit groen water nog als ongeboren,/ hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,/ hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren/ en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.”

Dan haalt de „zuster” hem uit bad, wrijft hem stevig droog met een handdoek en krijgt hij z’n „stijve, harde kleren” weer aan. Hij stribbelt tegen en huilt even.

„En elke week wordt hij opnieuw geboren/ en wreed gescheiden van het veilig water-leven,/ en elke week is hem het lot beschoren/ opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.”

Vrije tijd aan zee is heerlijk, voor sommigen extra. De vreugde van dobberman is een van de mooiere vakantieherinneringen.