Corine Bruggink -  2 okt 2009 13:17 - Gewijzigd: 2 okt 2009 13:17

Oog in oog met de dood

Op je dertiende ben je jong, piepjong. De toekomst ligt open, het leven lacht je toe. Tot de wind gaat waaien, de storm opsteekt. „Dan blijkt hoe broos het leven is”, weet Martine de Wit (15). Twee jaar geleden kreeg zij de diagnose botkanker.

Een waterig zonnetje werpt zijn stralen over de pastorie van de familie De Wit, midden in Bleskensgraaf. Een enorme trampoline domineert de tuin achter de woning. Het versleten gesprongen zeil ligt verscholen onder een deken van vroege herfstbladeren. Martine veegt ze weg met haar hand. „Ik houd van trampoline springen.” Haar stem klinkt spijtig. „Maar ik kan het niet meer. Dat vind ik moeilijk.”

Martine lijdt aan botkanker

De zomer van 2007 is een ijkpunt in Martines jonge leven. Ze voelt een stekende pijn in haar rechterknie. Een MRI-scan moet uitsluitsel geven. In plaats van de gebruikelijke tien minuten duurt die een uur. Martine: „De arts liet de scan zien. Ik zag een soort wolk in mijn knie. Dat bleek een tumor te zijn van 12 centimeter. „Je hebt kanker”, hoorde ik.” 

Martine is verbijsterd. „Vanaf dat moment zat ik in een sneltrein. Ik voelde me machteloos. Niet boos. Ik wist zeker: Wat de Heere doet, is goed.”

Een reeks chemokuren volgt, negentien in totaal. Martines haren –lang en blond– vallen uit. „Mijn kussen lag er ’s morgens vol mee. Toen ik kaal was, schrok ik enorm. Ben ík dat?!” Ze woelt door haar kapsel. „Grappig, toen mijn haar weer aangroeide, bleek het donker te zijn.”

Twee maanden na de diagnose ondergaat Martine een heftige operatie. De tumor wordt verwijderd. In haar knie wordt een prothese geplaatst. Martine is moe en angstig. De pijn van de chemokuren is bijna ondraaglijk. „Ik stond oog in oog met de dood. Zou ik dan maar veertien jaar worden? Mijn ouders baden en lazen met mij. Toen gaf de Heere mij rust en vrede.” Ze staat op, pakt haar Bijbeltje. „Psalm 16 troostte mij. „Ik stel de Heere gedurig voor mij, omdat Hij aan mijn rechterhand is, zal ik niet wankelen.””

Dapper

Martine reageert positief op de chemokuren. Stap voor stap gaat het vooruit. Ze is niet officieel genezen verklaard. Dat duurt nog ruim drie jaar. „Die spanning blijft aanwezig. Ik mis de zorgeloosheid die andere pubers hebben. Maar, ik leef nog. Een aantal lotgenootjes met wie ik een zaal deelde, zijn overleden. Waarom zij wel en ik niet? Bij 30 procent van de patiënten keert de kanker terug. Ach, al zou 99 procent van de patiënten genezen; dan hoor ik misschien bij die 1 procent. God leidt ons leven, zoals Hij dat wil.”

Peinzend dwalen haar ogen weg. Dan een brede lach. „Wat een zegen dat het nu goed met me gaat. Ik zal altijd op moeten passen. Voor losliggende stenen op straat, bijvoorbeeld. Als ik val, versplintert mijn prothese. En mijn energie is minimaal. Natuurlijk heb ik lastige momenten. Als er ijs ligt, wil ik ook schaatsen. Dan voel ik me verschrikkelijk naar en kan ik mijn beperkingen niet zomaar accepteren.”

Tijdens de chemokuren.

Martine blijft dapper doorvechten. „Gelukkig heb ik een opgeruimd karakter. Ik praat veel. En als ik dat niet kan, schrijf ik. De laatste jaren hing er een gordijn voor mijn toekomst, nu durf ik weer plannen te maken.”

Ontelbare indrukken deed Martine de afgelopen jaren op. Onvergetelijk en intens. Een daarvan koestert ze. „Na de operatie ging ik door een diep dal. Ik hoorde een preek over de reis van het volk Israël door de woestijn. De Heere leidde Zijn volk via een omweg naar het Beloofde Land. Daar had Hij Zijn wijze bedoeling mee. Toen ervoer ik dat mijn ziekte ook een omweg is. De Heere heeft me daardoor dicht bij Zich gebracht. Zo wonderlijk goed is Hij.”

Zeldzame ziekte

Martine leed aan osteosarcoom, een zeldzame vorm van botkanker.

– Vijftien jongeren per jaar krijgen deze vorm van kanker;

– De ziekte komt vrijwel altijd voor in de leeftijd van 10 tot 20 jaar, tijdens de groeispurt;

– De gemiddelde genezingskans is 60 procent.