Gerald Harbers - 29 jul 2005 14:37 - Gewijzigd: 29 jul 2005 14:37

Liever onbetaald werken

Jolanda (15) begeleidt in dagactiviteitencentrum mensen met een verstandelijke beperking

Even slaat Arjan zijn arm om Jolanda heen. De scholiere blijft onverstoorbaar onder de omhelzing. „Ga je nu weer verder met je werk?” vraagt ze. Met een brede glimlach loopt de man met een verstandelijk beperking verder. „Er zíjn voor die mensen, dat is het mooiste.”

„Je moet veel geduld en liefde hebben.”

„Ik heb al 71 doosjes ingepakt.” Derrick laat een krat vol witte verpakkingen van douchekapjes zien aan begeleidster Jolanda Bolier (15) uit Vriezenveen. „Nou, dat schiet op, nog 29, dan ben je bij de 100.” Geconcentreerd buigt Derrick (17) zich weer over zijn werk. Hij vouwt de doosjes en propt er een in plastic verpakte badmuts in.

Tijdens een snuffelstage in het tweede leerjaar van het vmbo kwam Jolanda twee jaar geleden terecht bij De Molenhoek in Rijssen, dagactiviteitencentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. „Uit nieuwsgierigheid heb ik er, samen met een vriendin, enkele weken gewerkt als begeleidster.” Dat ging zo goed dat de scholiere er de zomervakantie erna kon komen werken, als vrijwilligster. „Ook dit jaar kan ik ruim een maand aan de slag.”

Jolanda verdient niets met haar vakantiebaan. „Het is vrijwilligerswerk. Dat doe ik met plezier. Ik ben blij dat ik wat om handen heb. Als ik moest kiezen tussen een betaalde baan bij een supermarkt en onbetaald als begeleidster werken bij De Molenhoek, dan koos ik voor het laatste.”

Gescheurde enkelbanden
Elke dag stapt Jolanda met een collega in de auto, naar Rijssen. „Rond halfnegen begint de werkdag. Eerst zet ik de spullen klaar die nodig zijn: doosjes die de medewerkers moeten vouwen of doekjes die ze moeten inpakken.” Een halfuur later komen de medewerkers. „Zo noemen we de mensen met een verstandelijke beperking die hier tot 16.00 uur werken.”

De scholiere is vier dagen per week te vinden in de werkplaats. Daar zitten deze middag zes medewerkers aan tafels. Arjan loopt bedrijvig heen en weer. Hij haalt de volle doosjes op en verzamelt die in een grote kartonnen doos.

Opeens zakt Jolanda een eindje omlaag. Arjan grijnst. Jolanda reageert quasi-boos: „Wil je niet weer aan mijn stoel prutsen?” De collega’s lachen en gaan weer verder. Doosje na doosje valt in de rode kratten.

Op woensdag is Jolanda te vinden bij de intensievebegeleidingsgroep. „Die mensen bezoeken het dagcentrum, maar kunnen niet werken. We houden hen bezig met eenvoudige activiteiten zoals zwemmen, koken en bakken.” Dieki maakt vanmiddag een legpuzzel.

Onlangs ging Jolanda met een van hen fietsen. Het ritje op de bakfiets liep voor Jolanda slecht af. „Jan-Willem ging in de bak, ik moest trappen. Ik raakte met mijn voet bekneld. Mijn enkelbanden scheurden. Anderhalve week moest ik met krukken lopen. Vandaag loop ik voor het eerst weer zonder.”

Onsmakelijk
„Thuis zeggen ze wel eens dat ik hier alleen maar aanwezig ben en niet echt werk, maar dat is niet waar. Ik ben echt moe aan het eind van de dag.” Volgens Jolanda moeten de begeleidsters veel geduld en liefde hebben. „Er zijn medewerkers die na twintig minuten het vouwen alweer zat zijn. Dan moet je ze voortdurend aansporen. Dat is wel eens moeilijk.”

Door het werk bij De Molenhoek kijkt Jolanda anders naar mensen met een handicap. „Vroeger vond ik het eng als ik ze ontmoette. Ik wist nooit hoe ze zouden reageren. Nu is die angst voorbij. Ik weet hoe ik met hen moet omgaan.” Ook heeft de Vriezenveense geleerd anders naar zichzelf te kijken. „Soms klagen we te snel. Dan denk ik: De mensen die hier zijn, hebben reden tot klagen, zij kunnen weinig. Toch zijn ze desondanks vrolijk.”

Jolanda heeft elke dag weer zin om naar het werk te gaan. „Natuurlijk zijn er momenten waarop je het werk minder leuk vindt. Als je in de pauze zit te eten bijvoorbeeld en de buurman maakt onsmakelijke geluiden. Daar probeer ik me niets van aan te trekken.”

De scholiere wil na de opleiding tot sociaal-pedagogisch werker graag in een dagactiviteitencentrum werken. „Het liefst met de intensievebegeleidingsgroep. Er zíjn voor die mensen, dat is het mooiste.”

Dit artikel staat in Magneet.