Corine Bruggink - 13 feb 2009 14:27 - Gewijzigd: 13 feb 2009 14:27

Als cowboy door de prairie

Sinds Sari Bijkerk (17) uit Hardinxveld-Giessendam in het vliegtuig naar Amerika stapte, is ze in de wolken. Ze is verliefd op het land waar ze inmiddels een halfjaar bivakkeert. Alle Hollandse nuchterheid ten spijt: Sari verloor haar hart aan de op een na grootste staat van de Verenigde Staten: Texas.

Waar woon je nu? „Sinds augustus woon ik in Pleasanton, een dorpje in Texas. Ik logeer daar bij mijn gastfamilie; een moeder met twee kinderen. Een beter gastgezin kan ik me niet wensen. Op 16 juni hoop ik terug te vliegen naar Nederland.”

Waarom? „Twee jaar geleden werd bij mij een hersentumor ontdekt. Door het gebruik van medicijnen nam mijn concentratievermogen erg af. Ik ben in havo 4 gestopt met school. Toch wilde ik niet stilzitten. Na wat speurwerk belandde ik op de internetsite van Travel Active. Die organisatie regelt studies en gastgezinnen in het buitenland. Ik was direct verkocht. Ik zit nu in

grade 12 op de highschool, vergelijkbaar met havo 5. In mijn dagelijks leven neemt sport een belangrijke plaats in. Voor schooltijd gaan we gewichtheffen. Na schooltijd staat hardlopen op het programma. Daarna tennis -fantastisch!- en soccer, voetbal.”

Leuk: „Er gebeurt zo veel leuks. Neem mijn eerste dag hier. Ik kwam aan op het vliegveld met een stevig vliegtuigontbijt achter de kiezen. Een vriendin van mijn gastmoeder haalde mij op. We besloten eerst maar iets te gaan eten. Dat bestond uiteraard uit fastfood. Met veel moeite kreeg ik alle friet met toebehoren naar binnen.

Kort daarna maakte ik kennis met mijn gastfamilie, en wat stond op het programma? Eten. Dus zat ik om 2 uur ’s middags opnieuw in een fastfoodrestaurant. Om een lang verhaal kort te maken: na deze maaltijd aten we dezelfde dag nog twee keer in andere restaurants. Dat vinden ze hier heel normaal. En dan durven ze zich nog af te vragen waarom de meeste Nederlanders er toch zo slank uitzien!”

Taal: „Na vier jaar havo sprak ik nog geen Engels woord fatsoenlijk uit. Op dit moment spreek ik de taal bijna vloeiend. Aan blunders overigens geen gebrek. Zo vroeg een stewardess in het vliegtuig of ik water wilde. Ik verstond er werkelijk niks van en antwoordde: No, I don’t need to go to the wc. Ze keek me raar aan. Tijdens het sporten gebeurt het meer dan eens dat iemand een kreet roept en ik enthousiast begin te rennen, terwijl er iets anders bedoeld wordt. Het beste is om er zelf gewoon heel hard om te lachen.”

Thuis: „Ik bel mijn familie gemiddeld één keer per week. Het voelt goed om af en toe een vertrouwde stem te horen. De meeste vrienden spreek ik op MSN. Ik heb absoluut geen last van heimwee. Vanaf het begin heb ik het ontzettend naar mijn zin.”

Bijzonder: „Amerika is zó anders dan Nederland: de taal, de cultuur, de mensen. Persoonlijk vind ik het weer in Texas geweldig. Het is altijd zonnig. Ook is alles groots. Je kunt uren door de prairie rijden zonder iets anders te zien dan het droge, hete graslandschap, begroeid met cactussen. En wat denk je van wilde dieren, zoals slangen en alligators. Ik rijd vaak paard met een vriendin en je voelt je dan net een cowboy. Amerikanen zijn ook minder gestrest dan Nederlanders. Als ze je toezeggen dat ze binnen een minuut terug zijn, kun je beter rekenen op een uur.”

Ik mis: „De Nederlandse nuchterheid. En mijn familie stuurde een paar weken geleden foto’s van sneeuw en ijs. Toen was ik stiekem een beetje jaloers.”

Emigreren: „Ik zou best in Amerika willen blijven. Het is waar zoals ze het hier zeggen: als je een stukje van een appel eet, wil je de hele appel. Ik voel me hier thuis. Misschien kan ik mijn familie overhalen om hier te komen? Ze noemen Amerika niet voor niets country of opportunities, land vol mogelijkheden. Ik kan iedereen deze uitdaging aanraden. Go for it!”

Dit is het derde deel in een serie. Wil je mailen naar Sari? Of ken/ben jij zelf iemand die in het buitenland woont, werkt of studeert? Mail naar magneet@refdag.nl.