Susanne Rebel - 13 jul 2009 08:05 - Gewijzigd: 13 jul 2009 08:05

Peentjes zweten tussen tomaten

Glazen kassen, cherrytomaten en vakantiewerker Jacco van Voorst (16) uit Tholen; alle ingrediënten die nodig zijn om kennis te maken met de wereld van het rode weg-etertje.

Grillige stengels kronkelen achter de kantineramen van de Rillandse cherrytomatenkwekerij Agro Care. Tussen de takken groeien de trossen waaraan de groene tomaatjes hangen. Het zijn net opgepompte kruisbessen. Sommige hebben alleen een lichtoranje waas, een enkele is al behoorlijk oranjegezind. En daar hangt-ie: een mooie, rode, sappige cherrytomaat. Met blozende wangen, trots tussen de groentjes. „Jou moet ik hebben, maat", denk ik. Op dat moment komt Jacco binnen.

Samen met bedrijfsleider Joost Hofstee legt de scholier uit wat er in het bedrijf gebeurt. De werknemers, onder wie veel Polen, knippen oude trossen af, hangen de planten op de juiste hoogte en breken blad af. De belangrijkste bezigheid is het plukken, waarbij ik vandaag zal helpen.

Groentje

Nog voor we de kas ingaan valt de eerste vooronderstelling al in duigen. Cherrytomaten pluk je bijna groen. Jacco legt uit dat op maandag en dinsdag de tomaten in kleurschaal 5 worden geplukt. Die zijn al redelijk oranje. De volgende twee dagen is de wat groenere schaal 4 aan de beurt en vrijdag en zaterdag halen ze kleurschaal 3 van de trossen. Jacco: „Die zijn net niet groen meer, er zit een lichtoranje waas over."

Tijd om aan de slag te gaan. In de kas is het vochtig en warm. Afrika is er niks bij. De plastic handschoenen, die verplicht zijn, dragen ook niet bij aan het frisse gevoel waarmee ik het bedrijf een uurtje geleden binnenstapte. Maar de hygiëne wordt streng in de gaten gehouden en dus zijn de handschoenen verplicht.

„Zal ik dan maar?" vraag ik als we voor de tomaten staan. Jacco kijkt bedenkelijk. „Nou, wacht nog maar even", antwoordt hij terughoudend. „Ik doe het eerst voor." Beschaamd haal ik mijn handen van de twee bolletjes die al bijna van hun stengel waren getrokken. „Kijk, ik pak het tomaatje voorzichtig vast en drukt zachtjes met m’n duim op de bovenkant", legt Jacco uit. „Tegelijk maak ik een opwaartse beweging met mijn hand en breek het steeltje af. Het kroontje moet eraan blijven zitten." Simpel, denk ik, en pak de eerste vrucht vast. Ik duw wat stijfjes met mijn duim, draai wat en daar ligt de tomaat in mijn hand. Zonder kroon.

Na een paar keer oefenen krijg ik de slag te pakken.
Tomaat na tomaat verdwijnt met steeltje en al in de bak. De speciale techniek die Jacco heeft ontwikkeld, probeer ik maar niet te evenaren. Met één hand trekt hij drie tomaten tegelijk los, zonder een kroontje te verliezen of de tomatenplant te beschadigen. Ik zweet peentjes. Van de inspanning, maar vooral van de hitte in de kas.

Bonus

Als Jacco een rij af heeft, toetst hij zijn persoonlijke nummer in. Hierdoor wordt bijgehouden hoeveel werk hij binnen een bepaalde tijd verzet. Ook loopt er af en toe iemand langs om de kwaliteit van zijn werk in de gaten gehouden. Slaat hij niet te veel goede tomaten over? En liggen er geen tomaten in de bak die beter nog even konden blijven hangen? Afhankelijk hiervan krijgt hij wel of geen bonus. „Vorige week heb ik 35 euro bonus gekregen", vertelt Jacco trots.

Na een poosje plukken hou ik het voor gezien. Eén ding weet ik zeker: een bonus zit er voor mij niet in.

Dit is het eerste deel in een serie over vakantiebaantjes. Volgende week deel twee.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jacco over Susanne: „Je snapt vrij snel wat er van je wordt verwacht doordat je veel vraagt. Als ik eerlijk moet zijn is de snelheid waarmee je plukt bar slecht. Maar voor een beginneling kan het ermee door.

Je ziet goed welke kleur je wel en welke je niet moet plukken, maar je twijfelt best vaak. Als je het niet weet, moet je gewoon zoiets hebben van: meenemen! Bij twijfel plukken, is mijn regel.

Ik denk wel dat mijn baas je zou aannemen. Nou ja, je bent wel behoorlijk oud, dus zeker weten doe ik het niet."