Corine Bruggink - 28 aug 2009 14:20 - Gewijzigd: 28 aug 2009 14:20

Kippenkracht tussen de koeien

Koeien zijn dom. Ze zijn saai en ze stinken. Nee, ik begrijp niets van die zogenaamde koeknuffelaars. Of van hartstochtelijke koeienliefhebbers, zoals Gert van den Brink (15) uit Rhenen en Gerard de Jong (14) uit Achterberg. Hoog tijd om met mijn vooroordelen af te rekenen. Op de hier voor enige juiste plek: tussen de koeien.

Wie: Gerard de Jong, Gert van den Brink en Corine Bruggink
Wat: Boerenwerk
Waar: Melkveebedrijf Rhenen

„We zullen je laten werken”, verzekert Gert me via de telefoon. Met die belofte arriveer ik bij het melkveebedrijf van de familie Van den Brink in Rhenen. Op het erf dringt de kenmerkende koeiengeur mijn neus binnen. „Je gaat stinken als een bunzing”, verwelkomt Gerard me. De dresscode –overall met laarzen– biedt enigszins uitkomst. Hupsakee, omkleden. Ik steek me in het degelijke boerenuniform. Het slobbert. De solide –zes maten te ruime– laarzen maken de outfit compleet. Ach, wie ziet me. Hooguit vijftig paar koeienogen staren me aan.

De stal is voor Gert en Gerard in de vakantie hun favoriete stek. Het tweetal is idolaat van de bonte vierpoter. Feilloos herkennen ze elke koeienkop. Van melken en voeren tot stallen uitmesten; ze doen alles even graag. Nu ik nog.

De koeien worden onrustig. Hun schuddende koppen, schrapende poten en zwiepende staarten onder begeleiding van een donkergekleurd geloei manen ons tot de arbeid. „Ze hebben trek”, begrijpt Gerard. „Eerst voeren, dus.” Eitje. Strijdlustig priem ik de schep in de malse mais. „Elke koe drie scheppen”, instrueert Gert. Geen probleem. Onder de eerste kwijlende koeiensnuit parkeer ik keurig een voedzame maaltijd. Gulzig valt het hongerige beest aan.

 

Dit gaat goed komen, voel ik. Niet gevrijwaard van enige trots op dit staaltje boerenwerk. En dat zonder spierballen, complimenteer ik mezelf. Drie koeien verder strek ik mijn rug. Met mijn niet meer smetteloze handen veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. Dan ontwaar ik de jongens. Het verschil tussen hun spierkracht en mijn kippenkracht wordt pijnlijk duidelijk. Alsof ze veren scheppen, zo rap schieten ze het voerhek langs. „En dan doe ik het voor jou nog langzaam”, grijnst Gert goedmoedig. Die zit.

Slijmerig
Allee, nieuwe ronde, nieuwe kansen. „Tijd om te melken”, kondigt Gert aan. Even schrik ik. „Niet met de hand”, lachen de jongens. Ik wurm me tussen onrustige koeienlijven door. Aanhalig slingert een exemplaar haar lange tong in mijn richting. Ieks. Ik deins terug. Te laat. Een slijmerige speekselafdruk prijkt op mijn hand. Ik ril. Gerard lacht me uit. Mijn laarzen glijden over het rooster. Verse koeienpoep spat op.

Terwijl de melkmachines lustig draaien, leren de vrienden me de kalveren ”weteren” –melk geven– en sta ik met mij neus boven op het ”blikken”, ofwel het nieten van de bekende gele chip in de oren.

De uren vliegen voorbij. Mijn respect voor de werklustige knapen groeit. Boeren bikkelen, benadrukt Gerard. „Je bent zeven dagen per week in touw.” „Als er ’s nachts een kalf geboren wordt, ben ik er altijd bij”, vult Gert aan. „Je bent puur met de natuur bezig. Prachtig werk.” De boerenzoon weet niet anders. En hij zou niet anders willen. „Vraag maar eens aan een stadskind waar de melk vandaag komt. Uit de fabriek, zeggen ze dan. Ik bedoel maar.”

Terwijl voor burgers en buitenlui de koffietijd aanbreekt, schuiven de boeren achter hun warme prak. Ik verlaat het platteland. Niet met de ambitie boerin te worden. Wel omgeven door een parfum van koeiengeur. En heimelijk geniet ik ervan.

Dit is het achtste en laatste deel in een serie over vakantiebaantjes.

„Jij boerin worden? Tja...”
Ze zijn bescheiden, de boerenknapen. Zorgvuldig kiezen ze hun woorden. „Je bent precies”, stelt Gerard vast. „Wij smijten het voer voor de koeien, jij maakt keurige hoopjes. Je tempo ligt daarom wat lager.” Gert: „Je hebt iets minder kracht dan ons, je mist spierballen.” Of er een toekomst als boerin voor me inzit? „Tja, ha ha! Niet écht. Laten we het zo zeggen: Jij hebt weer andere talenten.” Eén ding willen ze gezegd hebben: „Voor iemand zonder boerenafkomst heb je het knap gedaan. Je overwon jezelf. Gewoon nog eens komen, dan went het.”